jak się pozbierać po związku z narcyzem?

Jula, narcyz robi pranie mózgu i znęca się nad nami w wyjątkowo wyrafinowany sposób. Śmiem podejrzewać, że rodzaj wyczerpania psycho-somatycznego takim cyklem generuje traume podobną do tych jakie spotkasz u weteranów wojennych. To co przeżyłam ja, porównałabym do codziennego umierania za życia. Brak zainteresowania światem zewnętrznym, jedzeniem (gwałtowne chudnięcie), nienawiść nawet do radosnych ptaków śpiewających za oknem… Ale najgorsze jest to, że pomimo przejścia przez taki stan, przetrwania najgorszego, nadal nie potrafiłam spławić narcyza kiedy wracał. Zapędzał mnie do czarnej dziury, gdzie czujesz tylko pustkę, ale pewnego dnia znowu się z tego wydostajesz, wzmacniasz, wybaczasz i dajesz nabrać, kiedy widzisz jego łzy. A okazuje się, ze to tylko gra aktorska. Narcyz potrafi po takich powrotach znowu być wzorowym partnerem, układnym, opiekuńczym nawet przez chwilę. Oj jak on się potrafi starać! Szkoda, że nie permanentnie, szkoda ze wszystko to, to tylko jakieś chore, nietrwałe cykle jego zaburzonej głowy. Ja nie mam żadnych sprawdzonych patentów, bo większość jest tak krucha, że zaraz się rozpływa w powietrzu z powodu rożnych impulsów zaburzających równowagę psychiczną. Moja taktyka to desperackie chwytanie się brzytwy, byle czego, żeby nie utonąć. Czasem mnie najdzie na ćwiczenia fizyczne, bieganie, czasem jakieś twórcze zajęcia, czasem nie wytrzymuje i wsiadam w auto i jadę gdzieś głośno słuchając muzyki. Wkurzam się, że to wszystko jest takie nietrwałe i niekonsekwentne, lecz i tak okazuje się, że nawet to pomaga przeżyć. Ale najbardziej mi przykro, że tak pozrywałam kontakty, że teraz nawet nie umiem prosić ludzi o pomoc, przyznać się przed nimi w czym tkwiłam i tkwię. Poczucie osamotnienia jest bardzo dotkliwe, do tego dodaj nieufność, a już masz przepis na zwariowanie…

Czesc, fajnie, że powstało takie miejsce. Ja również jestem na świeżym etapie trawienia tego wszystkiego. Do tego jeszcze trzeba zadbać o dzieci. Cięzko jest, za dużo naraz mnie przytłoczyło i mam poczucie, że jestem z tym wszystkim totalnie sama 🙁

Samo przetrawienie i zaznajomienie się z problemem nie zmienia faktu że i tak reagujemy emocjami . Pozostawanie w związku powoduje i tak huśtawkę emocji ,zwątpienia i szukanie rozwiązania które i tak zawsze musi kogoś skrzywdzić . Sytuacja patowa . Stoję z boku a i tak boli.

• Ta odpowiedź została zmodyfikowana 10 miesięcy, 1 tydzień temu przez Tomasz.

20 lat temu nazywałem siebie Panem Dulskim ,niestety dr.Google był mało powszechny .Bombardowanie miłością i kilka miesięcy może lat spokoju i a piać od nowa .Nie rozumiem tylko jednego jak taka osobowość potrafi przetrwać na samej adrenalinie z życia bez budowania bliskości .

Przyznam, że znów jestem w fazie powrotu od dłuższego czasu i mogłabym powiedzieć, że w sumie jest całkiem stabilnie, a mój narc spokojny i grzeczny, tyle, że w przypadku narcyzow stabilność oznacza chyba nudę, bo zajął się kompletnie sobą, doskonaleniem swojej powłoki, internetami i gierkami… Trochę jak nastolatek. Na mnie nie zwraca już zbytnio uwagi, nie buduje bliskości ( którą tak cudownie potrafią o dziwo budować w fazie lovebombingu). Ja z kolei czuję, że nie mam już z czego ukręcać dalej tej miłości, coś zaczyna się wyczerpywać, nie da się pchać tego wózka w pojedynkę tyle czasu i dokładać do interesu nie dostając nic w zamian. To potwornie wyczerpuje…

Uwielbiam sytuację kiedy mówi do mnie że mógłbym zarobić dodatkowe pieniądze tym sposobem który wymyśliłem ale w momencie kiedy kelner przynosi kawę i mówię grzecznie ….nasyp mi cukier do kawy który stoi koło niej otrzymuje odpowiedź że mógłbym to robić sam bo co sobie wyobrażam .

Strasznie współczuję. Wydawało mi się, że zdecydowana większość osób z narcystycznym zaburzeniem to jednak mężczyźni. A coraz częściej widzę, po tabunach skrzywdzonych mężczyzn, że kobiety również. Chociaż ciężko oceniać po szczątkowym opisie, ale przez lata życia z kimś, zapewne sam wiesz najlepiej jak jest. Druzgocące dla mnie jest to jak można traktować drugiego człowieka jako np maszynkę do robienia pieniędzy… Ja też jestem wykorzystywana do zaspokajania potrzeb życiowych – kucharka, kelnerka, sprzątaczka, asystentka…itp. Wszystko aby jemu uprzyjemnic życie. Nauczyłam się już i tak asertywności, bo źle bym się ze sobą czuła taka wiecznie naiwna wyzyskiwana… Więc uczę się dawać tylko tyle ile naprawdę ocenie, że w danym momencie chcę ( a nie on chce) bo mimo wszystko z charakteru nie należę do kompletnie spolegliwych osób. Już mnie zaczęło grubo wnerwiać, że ja tylko daje a on leży i od siebie nic. Więc staram się domagać czy to jakiejś choćby symbolicznej wzajemności, np pomocy w kuchni przy pokrojeniu czegoś, żeby nie przyzwyczajać do ściśle określonych ról, że moje miejsce jest przy garach a jego na łóżku przed tv…